Dit terzijde: dat in <TAG> de toehoorders elkaar niet tegen het achterhoofd kijken is mooi opgelost door van de stoelen van achteren naar voren in de zaal de poten steeds iets meer af te zagen.
Dat was ook nodig, want er was genoeg publiek bij de ontspannen lezing van Martin Takken. Hij begon bij Park 4D TV en werkt met video. Als je daar tenminste nog van kunt spreken in digitaaltijden. Het grappige aan bewegend beeld is dat we er steeds beter naar leren kijken, zodat ze steeds korter mogen. Bij Park was de standaard 1 uur, Takken verzamelt nu films van 1 minuut op zijn site mobilereporter.org en voor deze gelegenheid, het begin van 2007 bij Zefir7, was 7 seconden zat.
Takken laat het werk graag aan machines en anderen over. Voor Park schreef hij programmaatjes die video met geluid genereren. De lol zat erin ‘s avonds de computer aan het werk te zetten en de volgende morgen te kijken wat het geworden was. Speelse abstracte films werden dat. Nu is de filmpjesorganisator verwikkeld in een reeks sites waarop korte filmpjes te vinden zijn, klein en vermakelijk. Het blijkt dat de beeldkwaliteit er niet zo toe doet. Takken: ‘Superkwaliteit kan, maar iedereen blijft kijken naar blubber.’ Merkwaardige menging van realiteiten doet zich voor. Knullige halfgeanimeerde filmpjes van ene Jimmy Vargo trekken tienduizenden kijkers. Ze scheppen een band blijkbaar. Een realitymeisje werd bloedpopulair op Internet. Later bleek haar werkelijkheid volkomen gescript. Maakt niet uit. Onhandige natuurfilmpjes. Fascinerend. Tot je het wel gezien hebt. Het verschijnsel komt voort uit de toegankelijkheid, net als vroeger bij DTP. De explosie aan activiteit zal nagalmen. De amateur bindt in en de professional leert bij. Desnoods in zeven seconden. De winnaar van de bijna dertig Zefir7 inzendingen? Dat moet een wat zenuwachtige meeuw zijn, te zien op mobilereporter.org.
Ed van Hinte
EMAIL
martin@martintakken.nl