Zware kost voor technisch minder onderlegden. En enige bekendheid op het terrein der abstracte computerkunst was handig. Het was beslist geen voordracht met een kop en een staart, maar Martijn van Boven had zich dan ook geen simpel doel gesteld.
Zijn eindexamenfilm moest verbeelden wat je ziet als je je ogen dicht houdt (Closed Eye Vision). En dat is meer dan zwart. Het brein projecteert zelf beelden waar de visuele waarneming stopt. In de cinema wordt vaak gebruik gemaakt van associatieve invulling en interpretatie, het schemergebied dat Van Boven fascineert. Je ziet het niet, maar het is er wel. Zoiets. De kunst van het weglaten, ook wel. Het was alleen de vraag of de getoonde voorbeelden zijn bedoeling voldoende illustreerden. Zelf was hij van mening dat huidige onvolkomenheden in de techniek hem nog dikwijls in de weg staan. Bij vertaling van celluloid naar bits ging in zijn film iets verloren wat wij dus ook niet konden waarnemen.
Een neven-, of misschien wel hoofdeffect van zijn films is de bezwerende uitwerking. Hypnotiserend of irriterend. Tegen het eind van een festijn waar hij het visuele deel voor zijn rekening nam, werd hem gevraagd of hij nog iets niet-stroboscopisch bij zich had, vertelde Van Boven met sardonisch genoegen. Bij een ander evenement moest een lijdster aan vallende ziekte worden afgevoerd. In Zeebelt leek ie echter de gemoederen minder te beroeren. Iedereen bleef althans zitten en niemand werd er weggedragen.
EMAIL
009@tag004.nl