Het was redelijk vol en het kleine publiek was vrolijk na afloop. De lezing was niet perfect maar menselijk, dus hij moet perfect zijn geweest. Dat zouden de artiesten zeggen. De voorstelling van een half uur door Sina Khani en Tunc Topcuoglu was een leuke en originele eerste poging om een ontworpen lezing te houden. In de try-out lieten de grafische acteurs zien dat ze het talent hebben om het voor elkaar te krijgen. Ze kunnen spreken en musiceren, en ze hebben goede ideeën. Een onderdeel van hun show dat goed werkte was de interactie tussen de echte lezing met eerdere lezingen die op het scherm achter ze werd geprojecteerd, waarop projecties van nog weer eerdere lezingen te zien waren.Aan de andere kant is er ruimte voor verbetering, om de show overtuigender en dramatisch sterker te maken en hem boven het dilettantenniveau uit te tillen. Khani’s type is wat arrogant en Topcuoglu is wat makkelijker, maar dat verschil zou op het toneel een sterk contrast moeten worden. Het paradoxprincipe in de tekst werkt goed, met opmerkingen als: ‘design heeft een omgeving nodig; als er geen omgeving is heb je geen design nodig; wie zegt dat je geen design nodig hebt is kunstenaar.’ Maar de uitspraken zijn niet rijker dan dat en er zijn nogal wat herhalingen. Als je zo kunt optreden biedt dat de gelegenheid meer te zeggen over kunst en design het verschil daartussen dan Khani en Topcluogu deden. Hoewel dit kritische kanttekeningen zijn, impliceren ze wel een aanmoediging door te gaan en beter te worden. Het was een frisse lezing.
Ed van Hinte