<tag> kent <members>. <tag> kent <events>. <tag> weet dat het geheel meer is dan de som der delen. <tag> kent schijnbaar geen restricties. Wie verschil maakt mag erbij en krijgt een nummer, evenals de <events>. <tag> begon bij <000>. Vanavond was <113>.
<member 008> Martijn van Boven ving aan. Begrepen we vorige keer nog niet alles van zijn betoog, nu wist-ie glashelder de sympathieke doelstellingen van <tag> uiteen te zetten. In zoveel woorden, dat hij het gras enigszins leek weg te maaien voor de voeten van <member 008> Robert-Jan Verhagen <ontwerper, illustrator, fotograaf>. Robert-Jan houdt zich vooral bezig met de grafische vertaling van de ideeën, plannen en producten der aangesloten <makers>. Onder meer die van de, in zijn woorden, piepknor-van-de-audiomannetjes.
<tag>, bij monde van Robert-Jan, pleit tevens voor een minder rigide omgang met beeld. Maak iets, laat anderen er het hunne mee doen. En retourneer. Zo overstijgen we de ijdelheid die het scheppen nu eenmaal aankleeft. Een streven dat aansluit bij het pleidooi van Kim de Groot, verleden jaar in Zeebelt, die de ontwerpers voorstelde hun archieven vrijelijk aan eenieder ter beschikking te stellen. Het einde van het beeldrecht. Dat is niet jatten, dat is delen. Een sprong naar de jaren zeventig van de voorbije eeuw is dan al gauw gemaakt.
<member 048> Mike Reinierse ontdekte, zo ongeveer bij toeval, de werking van licht op kleuren en sloeg aan het experimenteren met <kleurresonantie>. Geïnspireerd door de partituur-voor-de-luisteraar, ooit geïntroduceerd door de Hongaarse componist György Ligeti, ontwierp hij de achtergrond bij een muziekuitvoering, opgebouwd uit grote vierkanten in primaire en secundaire kleuren, die naar compositie en diepte leken te veranderen, onder invloed van de toegevoegde lichtkleur.
Met het werk van <member 045> Denis Oudendijk, werden we meteen bij binnenkomst al geconfronteerd. De industrieel ogende, zinken meubels en de merkwaardig lage kuipstoeltjes bleken min-of-meer van zijn hand. Dat wil zeggen, hij blies ze een tweede leven in.Denis stelde zich voor als afvalarchitect. Zijn leven zou nooit meer zijn als voorheen. Afval is niet langer afval, maar grondstof. Aan een eenzame petfles vraagt hij wat die wil worden.Een opengewerkte rolcontainer nam hij ooit mee uit rollen en gaf, en passent, een paar wandelaars een lift. In autobanden hield zich een fauteuilverborgen, door Denis bevrijd. Airconditioning-elementen, fornuisdeksels, wasmachinedeurtjeswerden alle door hem gereïncarneerd.
Hij ontdekte gaandeweg dat dingen die op menselijke maat ontworpen zijn, zonder al te veel aanpassingen kunnen worden gekoppeld.Zijn werkwijze vergelijkt hij met koken: alles opmaken wat je in je koelkast treft. Momenteel woont Denis in Scheveningen. In de haven, in een drijvende capsule. De identieke belendende trommel doet dienst als hotel. Gezamenlijk vormen ze de opmaat naar een toekomstig project: een drijvend dorp.
<tag> is gevestigd in Den Haag. Toch komt het merendeel der <members> uit andere windstreken. Van Boven uit Almere. <member 062> Daniel Meir uit Marokko. Hij sloot de avond sonologisch af. Zoals vaker bij klanken uit de laptop speelt al snel de gedachte op: het is mooi, maar waarom staat die man daar z’n e-mails te lezen, hoewel we Daniel in dit geval nog wel met een soort zweefmuis in de weer zagen. Maar goed. Ter opluistering komt dan het filmisch werk van <member 008> Martijn van Boven weer in aanmerking, echter daarover hield hij zich dit keer op de vlakte.
<tag> roert zich. Op stapel staan een tijdschrift, een dvd-label, een software-label en een audio-label.
Wie zijn e-mailadres achterliet zal op de hoogte blijven.
Bart de Haas
Martijn van Boven
009@tag004.nl
www.474746.org
Robert-Jan Verhagen
008@tag004.nl
www.dogwaste.nl
Mike Reinierse
miked601@xs4all.nl
Denis Oudendijk
info@vlnr.info
www.vlnr.info
Daniel Meir
dnymr@yahoo.com
http://www.cunningbees.co.uk/dnymr/dnymr.swf