Recycle, recycle, recycle
Spraakwaterval Rich Roat gunde zichzelf geen adempauze. Hij kwam, sprak en anderhalf uur later hingen we enigszins murw in de stoelen na een visueel bombardement van ongeremde productiviteit.Entertain or die.
Dat de ongebreidelde arbeidsethos van de mannen en vrouwen van House Industries voortkomt uit enthousiasme is duidelijk. Ze zijn er zo te zien niet op uit om het spreekwoordelijke wiel opnieuw uit te vinden, maar smeren de lagers, verchromen de velg en leggen er een nieuwe band om.Een avondje Americana. In de Koninklijke Academie dit keer, vanwege de voorziene toeloop, wat trouwens geen verkeerde inschatting bleek.Bijna alles wat we zagen hadden we ooit eerder gezien. Vooral in de week rond Kerstmis, als op tv de Amerikaanse klassieken weer uit de filmdoos worden gehaald en we bij de aankondigingen de letters voorbij zien komen die nu dus door House Industries zijn gedigitaliseerd en uitgebreid. Dat geeft niks. Dat is cultureel erfgoed. Iemand moet dat koesteren. Als we Franse letters uit de achttiende eeuw kunnen gebruiken, waarom dan geen Amerikaanse uit de twintigste? Alleen geldt voor beide dat digitale herverwekking een enigszins ontzielde versie van het origineel schept. Daar is geen ontkomen aan bij recycling. Dat is met alles zo. Zie de nieuwe kever of de nieuwe mini. We herkennen de vormen, maar missen toch af en toe de charme.
Overigens doen we House Industries tekort met de bewering dat al hun producten gerecycled zijn. Een groot aandeel van hun producten ontlenen ze aan hun tekentalenten en ook al wordt het meeste digitaal uitgewerkt en aangeboden, de originelen worden met de hand getekend. En geraffineerd zijn ze, die tekenaars. Alleskunners, die in Europese ogen mogelijk doen verlangen naar een slip-of-the-pen, zoals je bij de geniale verre verwant Robert Crumb wel ziet. Evenwel is perfectie hun streven. Zelfs een fontcollectie met de ongure titel Bad Neighborhood ziet er eigenlijk nog wel gezellig en opgeruimd uit.Het is echter het variëren, uitbreiden en voortborduren dat imponeert. En de vaste overtuiging waarmee ze dat doen.
Hun perfectionisme culmineert in de Ed Interlock, eveneens een gerecycled font – in dit geval van Ed Benguiat –, maar dan in extremo uitgewekt tot een reeks van 1400 ligaturen, samengesmolten lettervormen die elkaar overlappen, onderstrepen en omarmen en die werden gegenereerd met behulp van de gepatenteerde software Artificial Ed-telligence. Bij toepassing beginnen waarschijnlijk meteen Loony-Tunes in het hoofd te klinken.
De ambitie van House Industries reikt verder dan de tweede dimensie. Aan de verpakking van de fontcollecties besteden ze evenveel aandacht als aan de fonts zelf. Bij de bestelling van Street Van Fonts komt een tot in detail uitgewerkte bouwplaat van de bedoelde Street Van. Met dakspoiler. Bij de Benguiat-fonts krijgt de besteller een Life-like Ed Benguiat Statuette meegezonden.Hun levensgrote driedimensionale House 33-winkel in London werd evenwel geen succes. De winkelende massa, één straat verder, vond blijkbaar z’n weg niet naar de House 33-broeken, -riemen en -schoenen en bleef massaal weg. Het bracht ogenschijnlijke aartsoptimist Rich niet van zijn stuk. Het opzetten van de zaak heeft de makers vooral veel Fun bezorgd. Dat maakt het welslagen van secundair belang.De honderd door House Industries mede-geproduceerde Richard Neutra Boomerang stoelen daarentegen zijn blijkens de informatie op de site alle uitverkocht. De bijbehorende kussens met grafisch herhaald profiel van de stoel zijn nog altijd leverbaar.
Het was een betoog voor ongetemde werklust en handvaardigheid. Can-do, zoals dat daar heet.Aan de slag dus maar weer.
Bart de Haas